#176. Hefur óvissunni verið eytt að fullu?

Guðmundur Ásgeirsson lýsir því réttilega á bloggi sínu að Hrd. 50/2013, í máli Plastiðjunnar gegn Landsbankanum, hafi ekki tekið mið af ákvæðum neytendalánalaga enda er Plastiðjan ekki neytandi í skilningi þeirra laga.

Ég hef iðulega lýst því hér á síðunni að neytendur eigi ríkari rétt en lögaðilar vegna ákvæða í lögum um neytendalán, síðast í þessari færslu.  Ástæðan er ákvæði gildandi neytendalaga um heildarlántökukostnað og takmarkanir á breytingum á honum ef lánveitandi hefur ekki uppfyllt upplýsingaskyldu sína, eða ef heimildir um breytingu á heildarlántökukostnaði samnings reynast ólöglegar.

Þá hef ég bent á dóm Evrópudómstólsins í máli C-76/10 þar sem lán var dæmt vaxtalaust og án nokkurs lántökukostnaðar vegna þess að lánveitandi veitti ekki upplýsingar um árlega hlutfallstölu kostnaðar, eða heildarlántökukostnað, eins og honum bar að gera. Ekki eru reyndar allir sammála túlkun minni í færlsunni eins og kemur fram í athugasemd við hana.

Það er og mín skoðun að þar sem heildarlántökukostnaður er tilgreindur við samningsgerð, iðulega á greiðsluáætlun þar sem árleg hlutfallstala er líka gefin upp, sé sú tala takmarkandi við innheimtu lánasamnings. Meginmarkmið árlegrar hlutfallstölu er jú það að neytandi geti borið saman saman kostnað á ólíkum lánasamningum á einfaldan hátt. Ég tel sem sagt að ef greiðsluáætlun er tilgreind sem hluti samnings sé ljóst að aldrei megi innheimta hærri lántökukostnað en þar er tilgreindur, jafnvel þótt einstaka greiðslur geti tekið breytingum á samningstímanum. Slíkar breytingar hafi ekki áhrif á lántökukostnað nema tilgreint sé að svo geti verið og að sjálfsögðu að forsendur breytinganna séu löglegar. Það er svolítið makalaust að fjármálafyrirtæki telji að lántaki hafi samþykkt opinn tékka með því að óska eftir ákveðnum lánstíma í samningi, og að heildarupphæð endurgreiðslunnar sé óræð.  En vitanlega eru lántakar fyrst og fremst að sækjast eftir lánsfjárupphæð, sem þeir eiga svo rétt á að vita hver endurgreiðslukostnaður hennar er.

Ég hef líka oft lýst því á þessu bloggi, sem og annars staðar, að fjármálafyrirtækin hefðu átt að notast við greiðsluáætlun við innheimtu lánasamninga vegna bíla eða tækja á meðan "óvissu" vegna þeirra væri eytt. Þar kæmi jú berlega fram að neytandi/lántaki hefði gengist undir skuldbindingu og ljóst var og aðilar sammála um hvaða kostnað slík skuldbinding átti að bera.

Þessi mál hefði verið hægt að leysa fyrir mörgum árum ef lögmenn og dómstólar hefðu unnið vinnuna sína betur, án þess að hér sé verið að benda á einstaka persónur sem hafa unnið þessi mál.

Ég er hræddur um að ekki séu öll kurl komin til grafar enn í þessum málum!

Fagnar því að óvissu sé eytt

Athugasemdir

[Guðmundur Ásgeirsson, 1.6.2013 kl. 14:55]

Allavega... Ekki um neytendalán - bofs.blog.is